Zojuist in een gesprek met een dierbare vriendin hadden we het over zwaarte. En dat we ons toch nog af en toe slachtoffer maken van het leven door in de zwaarte te blijven hangen.
Af en toe voelt de opvoeding als alleenstaande moeder van 3 kinderen namelijk echt zwaar. En dat mag, dat is oké. Alleen als ik dit vanuit een ongezonde beweging doe, kan ik in de zwaarte blijven hangen. Dan maak ik mijzelf slachtoffer. Dit brengt een vicieuze cirkel met zich mee: kinderen die ‘’lastig’’ doen, waardoor ik dan geïrriteerd raak, waardoor ik bij voorbaat al denk: hoe gaan we dit vandaag doen. En ga zo maar door. Niet fijn.
In ons gesprek kwam de bewustwording dat ik nog steeds verwachtingen stel aan de kinderen: ze moeten buiten zijn, ze moeten gezond eten, ze moeten….. En ik dus vooral aan mijzelf als moeder nog steeds verwachtingen stel. Want ik als moeder moet zorgen dat mijn kinderen in de tuin bezig moeten zijn, dat ze creatief bezig moeten zijn etc.
Wat fijn om dit nu nog dieper te zien, dieper te voelen. Deze verwachtingen komen voort uit mijn opvoeding, uit de maatschappij, van mijn voorouders. En ik mag ze allemaal laten gaan. Ik hoef alleen maar mijn eigen behoefte te voelen, en die van mijn kinderen.
Ik hoef alleen maar – ook als moeder – te ZIJN. Opdat ik mijn kinderen ook helemaal kan laten ZIJN. In verbinding, in onszelf.
Dank je wel Supermaan voor jouw energie: jouw energie om diepe gewortelde stukken aan te kunnen kijken, deze te kunnen doorvoelen en deze te kunnen transformeren!!
#dankbaar #momof3 #innerwork #energywork #thuisZIJN #Supermoon #joycedullaart.nl